جور وا جور

به جز برپایی آتش و کباب زدن که جزوی از فرهنگ طبیعت گردی ایرانی ها شده واقعا در طبیعت چه می کنیم؟

معمولا ما ایرانی ها در هر طبیعت گردی که داریم تا خسارتی محسوس یا نامحسوس به طبیعت نزنیم به خانه بر نمی گردیم.

رها کردن پلاستیک و پوست پفک و تخمه در طبیعت با این همه تبلیغ و فرهنگ سازی هنوز هم به قوت خودش باقیست. البته بعضیها برای برخی از کارهایشان دلایل منطقی هم می آورند و حتی یک قدم هم از موضع شان عقب نشینی نمی کنند.

برای نمونه رها کردن پوست هندوانه و خربزه در طبیعت را کاربدی نمی دانند! دلیلشان هم این است، شاید الاغ یا گاوی رد شود و آن را بخورد، تاز اگر هیچ حیوان جونده و رونده ای هم آن حوالی نباشد، بر این باورند که به زودی خودش تجزیه می شود و جزوی از طبیعت خواهد شد ...

این چنین توجیهات بسیارند، اما بد نیست از دسته قلیان کشان هم که در هر جایی بساط قلیان شان به راه است هم یادی کنیم. واقعا فکر می کنید طبیعت گردی به همین قلیان و تخمه شکستن است؟

از مضرات قلیان بر سلامت انسان که بگذریم همان آتشی که برای برپایی قلیان راه انداخته اید برای طبیعت ضرر دارد، گیریم که کاملا حواستان جمع است و هیچ جنگلی را آتش نمیزنید. اما چوب هایی که میسوزاند چه؟

بله در جریان هستم که فلان قدر هزینه کرده اید تا زغال فلان چوب با بسته بندی شیک و مجلسی تهیه کرده اید؟ آیا این چوب ها که زغال شده اند هم روزی جزو طبیعت نبوده اند؟

شاید همین درختی که آخر هفته زیر سایه اش پاتوق می کنید روز زغال قلیان بچه های فلان محله از ناکجا آباد شود!

قلیان کشیدن یا نکشیدن یک مساله شخصی است و در فرهنگ ما ریشه دارد، جنبه عموی اش را که در نظر بگیریم هرکاری مکانی دارد، اگر طبیعت حای قلیان است پس قهوه خانه برای چیست؟