تنهایی و دلگیری

آمد و روی مبل نشست و انگار که بخواد حقیقتی رو برملا کنه گفت «منم مثل تو بودم. بارها و بارها. بی‌تعارف میگم، گریه کن. به حال زارت گریه کن. به تنهایی‌ات، به بی‌کسی، به آوارگی. این حرف‌ها رو بنداز دور که مگه من بچه‌ام و سنی ازم گذشته و از این حرف‌ها. نترس. گریه کن. گریه مال آدم‌هاست. من و تو حق داریم گریه کنیم. اصلا همین که می‌تونیم گریه کنیم، همین‌که دل‌مون می‌گیره یعنی هستیم یعنی زنده‌ایم. معلومه که آدم زنده، دلش می‌گیره». ادامه را در دلم گرفته بخوانید.

 

نمیدونم چی چی می‌نویسد

بدنی مشکی و براق داشت و قدی بلند، به زحمت ستون پشتش را می‌دیدم. به هرکسی سواری نمی‌داد. چه چهارنعلی می‌رفت و چه نفسی داشت. زمانی که در میان عشایر تیراندازی شده بود، اَگب با همین اسب بکوب تا پاسگاه رفت. آن روز آب رودخانه و سنگ بود که به اطراف پرت می‌شد، شاخه درختان و دیوار هم حتی مانعش نبود. با هر جهش ده برابر من می‌پرید. سریع بود چون قرقی...

 

اگه شما هم مثل من ازین توصیف‌ها خوشتون اومد، بفرمایید به وبلاگ چاوبل می‌نویسد.